De carrière van de Engelse componist William Walton (1902-1983) zat vooral in de lift tijdens het interbellum. Kort na de Eerste wereldoorlog, in 1921, shockeerde Walton het Engelse publiek met Façade, een soort kruising tussen kamermuziek en ballet, en in de volgende jaren schreef Walton verschillende stukken die hem stempelden tot de voornaamste troonopvolger van Elgar, tot dan toe de onbetwiste grand old man van de Engelse muziek. Hoewel Walton na de Tweede wereldoorlog bleef componeren, werd zijn muziek al snel overschaduwd door het nieuwe Engelse talent Britten. Waltons muziek is duidelijk conservatiever dan die van Britten, maar tegelijk veel vooruitstrevender dan die van Vaughan Williams. Net als de meerderheid van de Engelse componisten die in de periode 1850-1910 werden geboren, zoals Elgar en Vaughan Williams, vestigde Walton zijn naam definitief met grootschalig repertoire, zoals oratoria, symfonieën en soloconcerten. Kamermuziek schreef hij niet veel; het eerder genoemde Façade was wat dat betreft een uitzondering op de regel. Het Emperor Quartet opent deze cd met het Strijkkwartet in a uit 1947. Het is een zwierig vierdelig stuk, waarin hier en daar jazz-invloeden doorklinken. Waarschijnlijk zijn deze een overblijfsel van Waltons bezigheid in de oorlogsjaren: het schrijven van filmmuziek, waarin hij ruimschoots populaire muziek en jazz verwerkte. Het driedelige Strijkkwartet dat vervolgens klinkt, werd voltooid in 1922, maar pas veel later gepubliceerd. Het verschilt zeer van het latere kwartet, want in deze eersteling klinken veel meer elementen van Waltons experimentelere, dissonantere stijl van de vroege jaren twintig. Het geheel maakt echter een wat onevenwichtige indruk. Aldus belicht deze cd de twee kanten van Waltons muziek: vroege experimenten en latere trefzekerheid. Daarmee is dit een waardevolle bijdrage aan de Walton-discografie. (JvG)_