Je zou Nico (Christina Paffgen, 1938 - 1988) gemakkelijk kunnen afdoen als een overmoedig zangeresje met een stijf Duits accent die klinkt alsof ze na een nacht flink doorhalen onder de douche staat te lallen. De zangeres, die jong stierf aan een hersenbloeding tijdens een fietstochtje op Ibiza, verdient echter veel beter. De charismatische Nico maakte onderdeel uit van het kunstenaarswereldje in New York en groeide uit tot een icoon van de jaren zestig. Ze had relaties met Brian Jones, Bob Dylan, Lou Reed, Jim Morrisson en Alain Delon, en maakte kort deel uit van de Velvet Underground. Drie nummers zong ze op het legendarische ‘bananen’ album uit 1967 toen Andy Warhol, gefascineerd door Nico’s knappe uiterlijk, haar had binnengesleept. Serieus genomen werd ze desondanks nooit, ook niet toen ze een solo-carrière startte en in de decennia daarna uit alle macht probeerde niet weg te zakken in de anonimiteit. Nico’s tragische paradox was dat ze altijd in de schaduw bleef staan van de beroemdheden met wie ze omging, en dat leidde wellicht tot een hardnekkige drugsverslaving in de jaren zeventig en tachtig. Deze verzamelaar van twaalf liedjes biedt een goed overzicht van de muziek van Nico: donker en beladen, tragisch en zwaar. Haar ijle, lijzige stem en het bijna griezelig klinkend harmonium klinken prachtig en ontroerend naïef in de soms obscure, experimentele liedjes. (BP)