In de vijftiger en zestiger jaren van de twintigste eeuw was de radio nog een belangrijker massamedium dan de televisie. Een nieuw genre dat indertijd ontwikkeld werd had dan ook grote impact op critici en het gewone publiek: de 'radio-ballad'. Toen radioproducent Charles Parker en theater- en liedschrijver Ewan MacColl door de BBC Radio gevraagd werden een muzikaal eerbetoon te maken voor John Axon (een stoomlocomotief-conducteur die een heldhaftige daad had verricht) gingen ze met een cassetterecorder op stap om de reacties van getuigen en familieleden vast te leggen. Oorspronkelijk wilden ze die informatie te gebruiken voor een radiomusical met acteurs, maar de opgenomen uitspraken van deze gewone mensen bleken zelf zo waardevol dat ze de bouwstenen werden van het radiostuk. MacColl schreef liederen in folkstijl, Peggy Seeger schreef de muziekarrangementen en Parker nam het technische gedeelte op zich. Het resultaat was "The ballad of John Axon", gegoten in een nieuw concept dat 'radio-ballad' genoemd werd. De radio-ballade vormt een organische relatie tussen woord en muziek; uitspraken, vertellingen, ballades en geluidseffecten vloeien naadloos in elkaar over. De respons van het publiek na de uitzending was overweldigend en het werk werd alom geprezen als een opmerkelijke vernieuwing. Een vervolg kon niet uitblijven. Een van de volgende in de serie, "Singing the fishing" won in 1960 zelfs de Prix d'Italia. In totaal heeft het drietal MacColl, Seeger en Parker acht radio-ballades gecreëerd. Gewone mensen, met hun eigen dialecten, woordgebruik en leefwijzen zijn de hoofdpersonen. "On the edge" (over tieners) en "The body blow" (over zieken) zijn toentertijd zelfs gekopieerd voor educatieve doeleinden en ook anderen uit de reeks zijn op veler verzoek op LP uitgebracht. Eindelijk is de serie nu ook op cd verkrijgbaar. Ook voor moderne oren is dit materiaal nog zeer onderhoudend. (SvdP)_