Het waren niet de minsten die het volste vertrouwen hadden in het muzikale kunnen van Pavel Vranicky (1756-1808). Goethe correspondeerde met hem over het schrijven van een vervolg op Mozarts Zauberflöte, Haydn liet hem de première van Die Schöpfung dirigeren en Beethoven vertrouwde hem de eerste uitvoering van zijn eerste symfonie toe. Eerbewijzen genoeg dus voor deze musicus, die eigenlijk priester wilde worden, maar kort na zijn aankomst in Wenen al benoemd werd tot leider van het destijds befaamde Kärtnertortheater. Dat Vranicky niet alleen als dirigent zijn mannetje stond, maar ook als componist van wanten wist, bewijzen de vier hier opgenomen symfonieën. De Symfonieën in D op.36 en in D op.52 zijn tamelijk forse vierdelige stukken met een speelduur van ruim een half uur en sluiten qua idioom aan bij de late symfonieën van Haydn en Mozart. In het laatstgenoemde stuk trekt vooral het breed uitgesponnen langzame deel, dat bijna een kwartier in beslag neemt, de aandacht. Ook in de vroegere, driedelige Symfonie in C op.11, die ongeveer vijftien jaar eerder werd geschreven, heeft het langzame deel het meeste gewicht. Ook al haalt Vranicky niet het niveau van zijn illustere tijdgenoten (maar wie doet dat wel?), zijn muziek is boeiend en verdient ten volle aandachtig te worden beluisterd. (JvG)