De 'koningin van de alternatieve rock' wordt PJ (Polly Jean) Harvey wel genoemd. Toch krijgt ze ook wel eens kritiek. Haar album Stories From The City, Stories From The Sea (2001) werd door de Britse muziekpers beloond met de prestigieuze Mercury Prize, maar was volgens sommige fans van het eerste uur te glad en commercieel. En misschien ook wel te toegankelijk voor deze fundamentalisten, maar zij kunnen weer tevreden zijn met Uh Huh Her (2004). Allereerst zijn daar de merkwaardige albumtitel (en trackinformatie) en de hoesfoto, die breekt met het 'glamoureuze' imago ten tijde van Stories. Muzikaal gezien heeft Uh Huh Her een rauwer en simpeler geluid dan de voorganger. Harvey nam alles op in haar thuisstudio en speelde op de drums na alle instrumenten zelf, waardoor de cd meer uitgekleed klinkt. In de teksten is een nog altijd emotionele en vaak boze Polly Jean te horen. Uh Huh Her is echter geen tweede Rid Of Me of To Bring You My Love , want daarvoor is Harvey een te veelzijdig artieste, die zichzelf steeds wil vernieuwen. Het is een album op zich, dat ook op deze manier beluisterd dient te worden: een nieuwe fase in de ontwikkeling van muzikante Harvey. (IV)