In de jaren '80 was Human League één van de meest succesvolle synthipopbands. Hun goed in het gehoor liggende nummers Don't You Want Me, Mirror Man, The Lebanon en Human waren stuk voor stuk wereldhits en het album Dare (1981) wordt nog steeds gezien als één van de cruciale platen uit die periode. Sindsdien taande het succes. Het comebackalbum Octopus uit 1995 deed weinig. Inmiddels zijn we in 2001 aangekomen en plotseling is de jaren '80 sound van Duran Duran, O.M.D. en Soft Cell weer helemaal hip dankzij bands als Ladytron, Air en Zita Swoon. Human League probeert ook mee te profiteren van deze revival met een tweede comebackplaat, getiteld Secrets. In totaal het achtste studioalbum van de band. Net als in de beroemde videoclip van Don't You Want Me staan ze weer met z'n drieën op de hoes: zanger Philip Oakley en de zangeressen Joanne Catherall en Susanne Sulley. Het is een verbazend goede plaat geworden. De band klinkt precies zoals je je haar herinnert, maar zonder dat het gedateerd is geworden; ze zijn heel duidelijk met hun tijd meegegaan. Sterkste punt van de groep is altijd de zang van Oakley geweest, en hij is het nog niet verleerd. De warme synthesizerklanken komen uit de computer van Neil Sutton, die ook voor een deel van de nummers schreef. Er staan juweeltjes van liedjes op Secrets. De opener All I Wanted is al op single uitgebracht en kan zo weer een hit worden. Ook het door de dames gezongen Never Give Your Heart heeft commerciële mogelijkheden. Andere hoogtepunten: Liar, The Snake, Lament, Love Me Madly en het Motown-achtige You'll Be Sorry. Eigenlijk staat er geen enkel slecht nummer op Secrets en dat is een knappe prestatie. Zoals Human League op dit album klinkt kunnen ze nog wel een poosje mee. (MvP)_