De lof die Johann Joachim Quantz (de fluitleraar van Frederik de Grote) in zijn Versuch einer Anweisung die Flöte travesiere zu spielen (1752) toezwaait aan wijlen organist Johann Sebastian Bach doet vermoeden dat de orgelcultuur rond het midden van de 18e eeuw op zijn einde liep. Bachs zonen Wilhelm Friedemann en Carl Philipp Emanuel werden door hun vader tot volwaardige organisten opgeleid, maar Carl Philipp zou op latere leeftijd verklaren dat hij het pedaalspel was verleerd. Haydn, Mozart, Beethoven, Schubert: geen van deze componisten leverde een bijdrage aan de orgelkunst zoals Bach en Buxtehude dat hadden gedaan. Interessant zijn wel de werken die Wilhelm Friedemann en Carl Philipp voor prinses Anna Amalia (zuster van Frederik II) schreven. Maar ook hier doen zich problemen voor: welke klavierwerken heeft Carl Philipp nu eigenlijk voor de prinses geschreven; of, anders gezegd, hoe kunnen de manualiter orgelwerken worden onderscheiden van de overige klavierwerken. Een manuscript van vier sonates uit 1755 bevat een aantekening van Carl Philipps vriend Forkel, waaruit duidelijk wordt dat ze bestemd waren voor een prinses die het pedaalspel niet beheerste. Na ampele overwegingen zijn aan deze vier sonates nog twee sonates uit 1758 toegevoegd en het zijn deze zes sonates die het programma van deze cd vormen. (HJ)