Ergens in de 18de eeuw moet de gewoonte zijn ontstaan dat het publiek een concert of opera onderbrak met de roep Encore! (Nog een keer!), waarna er voor een solist niets anders opzat dan het zojuist vertoonde kunstje nog een keer te doen. Tegenwoordig heeft de term eerder betrekking op een extra toegift, na afloop van een recital. Volgens The New Grove wordt deze Franse term vooral geroepen door enthousiaste Britten. Franse concertbezoekers schreeuwen namelijk Bis!, terwijl Amerikanen uit hun dak gaan met Bravo! Dat het publiek op deze wijze zijn enthousiasme toont is één ding, maar wat er zich vervolgens achter de coulissen afspeelt is iets anders. ‘We willen natuurlijk niets liever dan reageren op een enthousiaste ontvangst, maar er zijn programma’s waarna we het meer gepast vinden om helemaal niets te spelen, zoals bijvoorbeeld na drie Shostakovich-kwartetten. Wat valt er tenslotte noch te zeggen na de bleke bekentenissen van Shostakovich’ Vijftiende of Bartóks Zesde?’, aldus Eugene Drucker, violist van het Emerson String Quartet. In de meeste gevallen zal één of meerdere toegiften het concert alleen maar goed doen, omdat er na de spanning van het concert alle ruimte is voor vrijheid en spontaniteit. De cd The Emerson Encores bevat een zestiental toegiften, met muziek van ondermeer Beethoven, Barber (het fameuze Adagio), Debussy, Haydn, Bartók, Shostakovich, Webern, Schubert (de prachtige Quartettsatz) en Brahms. (HJ)