Philip Glass (1937) is een van de meest prominente vertegenwoordigers van de zogeheten 'minimal music', muziek die zich onderscheidt door een radicale reductie van muzikale middelen, hetgeen in de praktijk vaak neerkomt op het met geringe variatie herhalen van enkele eenvoudige thema's. Met deze kennis van de 'minimal'-praktijk is het bepaald verbazingwekkend te zien dat Glass inmiddels ook symfonieën heeft gecomponeerd. De orkestsymfonie geldt immers als een toonbeeld van muzikale rijkdom, te weten de verwerking in groots aangelegde stijl van thematisch materiaal met gebruikmaking van de klankrijkdom van het symfonieorkest. De hier opgenomen, in 1994, respectievelijk 1995 in première gebrachte symfonieën zijn in zekere zin echter 'anti-symfonieën'. Glass is trouw gebleven aan zijn stijl, hetgeen een zeer ongebruikelijke symfonische textuur heeft opgeleverd. Dat geldt met name voor de driedelige Symfonie nr.2, die ruim drie kwartier duurt. In de voor een kamerorkest geschreven, korte vierdelige Symfonie nr.3, komt Glass wat dichter bij traditionele symfonische concepten als 'doelgerichtheid' en 'thematische doorwerking', zonder ook hier zijn 'minimal'-wortels te verloochenen. (JvG)