Rachmaninovs Derde Pianoconcert is zowel kolossaal als hondsmoeilijk als intens melancholisch. De componist trachtte de muziek minder prozac verslindend te maken door middel van coupures, waardoor de speelduur van bijna drie kwartier met zo’n 10 minuten kon worden bekort. Deze verkorte versie deed echter geen recht aan de spanningsboog van het geheel, waardoor het concert tegenwoordig weer in zijn oorspronkelijke vorm wordt uitgevoerd. Niettemin kon het concert bij meer gevoelige naturen leiden tot een regelrechte zenuwinzinking, als we tenminste geloof hechten aan de bioscoophit Shine. Totaal anders is het Derde Pianoconcert van Prokofiev. De superieure ironie en aristocratische verfijning vormen een gezond contrast tegenover de zwaarte van Rach 3. Mooi aan dit concert is ook de minutenlang voortspinnende lyriek in het Derde Deel, die vooruit lijkt te wijzen naar Prokofievs Romeo & Juliet. De beide concerten worden gespeeld door pianist Mikhail Pletnev en het Russian National Orchestra onder leiding van Mstislav Rostropovich. (HJ)