Met Another Day On Earth heeft Brian Eno een poging gedaan om weer eens een conventionele pop-cd te maken. Wat dat betreft kan dit album gezien worden als de opvolger van Another Green World dat hij in de jaren zeventig maakte. Helaas heeft hij nogal wat moeite om de ambient-sferen van zich af te schudden. De instrumentale partijen van het overgrote deel van Another Day On Earth klinken alsof hij een steen op de synthesizer heeft gelegd terwijl hij in de kantine koffie zit te drinken. Dit neemt niet weg dat Another Day On Earth momenten van serene pracht kent. Ondanks de aanwezigheid van vocalen betreft het hier gewoon ambient, waarbij het Eno niet lukt om een parkeerplaats voor zijn ruimteschip te vinden op aarde. Het valt niet mee om iemand te zijn die kost wat het kost origineel wil blijven. (AD)