Albert Herring is wel getypeerd als een komische variant op Peter Grimes: in beide opera's is spraken van een bekrompen dorpscultuur tegenover dissidenten. Verwonderlijk zijn dit soort overeenkomsten niet: in alle opera's van Britten wordt een tegenstelling gemaakt tussen conventie en datgene wat de conventie doorbreekt. Soms heeft deze doorbraak het karakter van een initiatie, zoals in Albert Herring (1947), maar nog vaker loopt het slecht af, zoals Peter Grimes (1945) of The Rape of Lucretia (1946). In Albert Herring lukt het de Loxford society, onder aanvoering van de eigengereide Lady Billows, niet om een meikoningin voor de meifestiviteiten te vinden omdat geen van de locale deernen deugdzaam genoeg is. Waarop besloten wordt het moederskindje Albert (tot diens eigen afgrijzen) tot meikoning te benoemen en daarmee als voorbeeld te stellen voor de ontaarde jeugd. Eén en ander leidt er toe dat Albert definitief uit de ban springt en daarmee de moedermoord pleegt. Op het hoogtepunt van de opera verandert de komedie in een tragedie: in een indrukwekkende 'threnody' bezingen de dorpsgenoten de vermeende dood van hun meikoning. Albert keert echter terug na een nacht te zijn doorgezakt, waarna hij het establishment choqueert met zijn ervaringen. In deze schitterende productie van het Glyndebourne Festival Opera komt de opera totaal niet gedateerd over, ook al is het een verhaal uit grootvaders tijd. Alleen al de casting is uitstekend: Patricia Johnson is perfect als de onmogelijke Lady Billows, en John Graham-Hall is precies de schlemiel die je voor de rol van Albert zou verwachten. 'British opera at its best', aldus de Daily Express. (HJ)