De zogeheten 'sandwich-formule' als uitgangspunt voor concertprogramma's is in de laatste jaren een beetje in diskrediet geraakt. Het idee om een modern werk tussen twee oudere (en toegankelijkere) te stoppen, wordt door velen als een soort bevoogding van nieuwe muziek gezien, en tevens als een structuur die het onmogelijk maakt moderne stukken op hun eigen merites te beoordelen. Het Munch Trio heeft zich daardoor niet laten weerhouden en presenteert hier nieuw tussen oud. Geopend wordt met Beethovens Pianotrio op.1, nr.3; afgesloten met Mendelssohns Pianotrio op.49. Daartussen klinkt het korte vierdelige Niobe van Wilfried Hiller (1941). Dit stuk is een op verzoek van dit trio in 1995 gemaakt arrangement uit delen van Hillers gelijknamige, grootschalig opgezette 'Ritual' uit 1977. Het geheel neemt slechts tien minuten in beslag en dat is eigenlijk een beetje jammer, omdat het stuk op deze manier wel heel erg wordt weggedrukt door de beide andere werken. Desondanks bewijst het trio, dat de sandwichformule nog steeds legitiem is: hier klinken twee bekende, terecht geliefde pianotrio's en een nieuw werk, dat ondanks zijn korte omvang de luisteraar van harte uitnodigt zich eens nader in de actuele klanken van Hiller te verdiepen. Zo wordt Hillers muziek terecht onder de aandacht gebracht, en lijkt het wel alsof ook Beethoven en Mendelssohn u daartoe willen inviteren - zij zijn beroemd genoeg om zich dat te kunnen veroorloven. (JvG)