Songs of experience', zo typeerde de musicologe Rosemary Hughes de zes Kwartetten op.76 van Joseph Haydn. Deze kwartetten (Haydns laatste complete set) zouden het goed doen als relatiegeschenk voor een buitenaardse beschaving, zozeer getuigt deze muziek van een tot in perfectie uitgebalanceerde combinatie van ernst en ironie. Haydn bevond zich op de top van zijn kunnen toen hij deze muziek schreef. Met zijn laatste symfonieën had hij furore gemaakt in Londen. In zijn na-Londense periode benutte hij zijn symfonische potentieel in een aantal indrukwekkende oratoria en missen, waaronder Die Schöpfung. Van de op.76 zijn vooral de met bijnamen getooide kwartetten geliefd geworden. Het Kwartet nr.3 bevat de met doeltreffende eenvoud geschreven variatiereeks over Gott erhalte Franz den Kaiser. De overige delen beginnen met de noten G-E-F-D-C, die uiteraard verwijzen naar de letters van het Oostenrijkse volkslied. Het tweede kwartet wordt Kwinten genoemd, vanwege de beide dalende kwinten waarmee het openingsdeel begint. In deze schitterende muziek worden doorwrochte polyfonie en pre-romantische dramatiek meesterlijk tegen elkaar uitgespeeld. Het Vierde Kwartet wordt Zonnenkwartet genoemd, vanwege het suggestieve crescendo waarmee het eerste deel opent. Dergelijke bijnamen zijn natuurlijk maar ijdel, want de overige kwartetten zijn minstens zo goed. Neem bijvoorbeeld de Finale van het Eerste Kwartet: het karakter van dit deel is verbeten, al zijn er momenten van lyrische bevlogenheid. Met de overgang naar majeur echter - helemaal aan het eind - lijkt Haydn alle strijd met een glimlach naast zich neer te leggen: het was maar een spel. Het Quatuor Elysée wisselt deze kwartetten af met de Bagatellen op.9 van Anton Webern. Helaas wordt de opname ontsiert door hinderlijk gesnuif, wat vervolgens door de kwaliteit van de opname ook nog eens lelijk vervormt wordt. (HJ)