De Engelse zanger en liedjesschrijver John Cunningham brengt al sinds 1989 platen uit, veelal op piepkleine onafhankelijke labeltjes. Zijn stijl groeide uit tot een hedendaagse variant op de orkestrale, klassieke pop van de (late) Beach Boys, Elton John en E.L.O. Gebrek aan commercieel succes betekende dat Cunningham voor zijn albums niet over dezelfde torenhoge budgetten kon beschikken als zijn beroemde voorbeelden. Dat levert het aardige contrast op van sterk uitgearrangeerde popliedjes, die met beperkte middelen en een intiem huiskamergevoel op de band zijn gezet. Later op het album vallen ook andere invloeden waar te nemen, zoals de ingetogen zang van Nick Drake en de Indiase melodietjes van hippiebands als The Incredible String Band. Het maakt dat de muziek van Cunningham ietwat moeilijk te plaatsen is. Tel daarbij op dat de liedjes meerdere draaibeurten nodig hebben om te beklijven en je hebt een artiest waar de fijnproever zijn vingers bij aflikt, maar waar het grote publiek weinig boodschap aan heeft. (MS)