Ronnie Earl wordt beschouwd als één van de belangrijkste bluesartiesten van zijn generatie. Hij begon pas met spelen op relatief late leeftijd, tijdens zijn studententijd. Na het bezoeken van een bluesconcert met een medestudent was Ronnie verloren. Hij kocht een gitaar en wist al na enkele jaren zelfstudie een hoog niveau te bereiken. Waar veel bluesgitaristen de grens met rock opzoeken laat Ronnie Earl zich hoorbaar beïnvloeden door jazz. Daarnaast zijn op dit studioalbum invloeden te horen uit (de titel zegt het al) soul en zelfs gospel, met name in het Hammond spel van organist Dave Limina. De nadruk ligt als vanouds op instrumentale blues maar ditmaal zijn op grofweg de helft van het materiaal vocalisten te horen. Een belangrijke rol is in dezen weggelegd voor Kim Wilson, naast zanger vooral bekend als harmonicaspeler ('the Charlie Parker of the harmonica', volgens Earl). De momenten dat deze topmuzikanten samenspelen behoren tot de hoogtepunten van deze cd. Maar het meest indruk maakt de prachtige toon in de gitaar van Ronnie Earl. Je zou bijna denken dat hij zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. (MS)