De Amerikaan Ben Harper maakt het soort platen waar ooit het woord ‘eclectisch’ voor is bedacht. Hij verandert net zo vaak van stijl als van schoon ondergoed. Hij verschilt echter van andere muzikale alleseters als Beck en Badly Drawn Boy door de redelijk traditionele manier waarop hij de vele invloeden in zijn geluid verwerkt. Ook op zijn vijfde album Diamonds On The Inside is zijn werkwijze onveranderd. Na de pure reggaesong With My Own Two Hands schakelt hij meteen over op het akoestische countrybluesje When It’s Good, waarna hij met het titelnummer een folkrocker aflevert, die herinneringen oproept aan de vroege Rod Stewart. Hoewel zijn veelzijdigheid bewondering afdwingt, blijft de muzikale identiteit van Harper zelf een raadsel. Die komt slechts af en toe naar buiten, bijvoorbeeld in de met fraaie strijkers gearrangeerde ballade When She Believes. Op dit soort breekbare momenten bewijst hij zich als een fenomenaal zanger. De ongrijpbare Ben Harper weigert zich opnieuw duidelijk te profileren maar laat ons opnieuw zo veel mogelijk kanten van zijn talent zien. (MS)