De in 1993 overleden Theo Bruins werd bekend als een pianist die het klassieke repertoire combineerde met avant-garde. Van de componist Theo Bruins weet vrijwel niemand iets af, wat te maken zal hebben met zowel zijn doelstellingen (hij componeerde vooral voor de pianist die hijzelf was) als met zijn technieken (hij interesseerde zich voor Schönberg voordat deze goed en wel bekend was in ons land; verder bleef Bruins trouw aan Schönbergs erfenis toen de seriële principes al lang waren ingehaald door de neo-romantiek, de neo-spiritualiteit en al die andere neo's). Bruins' muziek is daarmee muziek voor de 'happy few', maar deze mogen de Q Disc met historische opnamen dan ook niet missen! Bruins' Six Pièces klinken nog heel Hollands in hun gemoedelijk voortkabbelende motoriek. Zijn Concerto (1952) en zijn Sonate (1955) behoorden tot de vroegste twaalftoonmuziek van vaderlandse bodem. Fascinerend zijn de Sei Studi (1963) waarin Bruins zijn idioom bijstelde volgens de nieuwste ontwikkelingen uit Darmstadt en Donaueschingen. Pas veel later vervolgde Bruins zijn oeuvre met het Quatet '84 (1984), Tremani (1992) en Sincope (1992). Het laatst genoemde werk is Bruins' enige werk dat niet voor piano geschreven is, maar voor klavecimbel. Uitvoerenden zijn ondermeer de pianisten Theo Bruins, Maarten Bon en Fred Oldenburg, benevens Bruins' echtgenote, de klaveciniste Liesbeth Hoppen. (HJ)