Op 8 juli 1895 had een aantal Amerikaanse organisten een bezoek gepland aan de Worcester Cathedral. Om de gasten muzikaal te verrassen, besloot de de organist van de kathedraal, Hugh Blair, een compositieopdracht te verlenen aan Edward Elgar. De componist was echter nog al laat met het vervullen van de opdracht, waardoor het nieuwe stuk pas op 3 juli in het bezit van de organist kwam. De resterende dagen waren amper voldoende om deze Organ Sonata goed te kunnen studeren en de première werd dan ook een ramp. Elgar was echter sportief genoeg om publiekelijk toe te geven dat de onfortuinlijke organist geen blaam trof. Dat Elgar deze Sonate voor orgel schreef doet niets af aan de orkestrale klankpracht van deze 'Symfonie nr.0' zoals het werk ook wel wordt getypeerd. De Britse orgelcultuur was toch al een soort 'crossover' richting de symfonische literatuur van Beethoven en Wagner. Het was in die tijd heel normaal om grote symfonische werken op het van pneumatische en elektronische gemakken voorziene orgel te presenteren, als goedkoop alternatief voor het symfonieorkest. Geen wonder dat Elgars overbekende Enigma Variaties goed tot hun recht komen in de orgeltranscriptie van Keith John, de organist van de onderhavige cd. (HJ)