Men zou denken dat Edward Elgar in 1928 de standaard bepaalde, toen hij zijn Cello Concerto opnam met de excentrieke Beatrice Harrison (ze nam ooit in haar tuin Rimsky-Korsakovs Chanson Hindu op, waarbij ze een duet vormde met een nachtegaal). Toch is de studio-opname van Jacqueline du Pré en John Barbirolli uit 1965 als ijkpunt gaan gelden waaraan alle navolgende uitvoeringen worden afgemeten. Niettemin zijn zowel du Pré als Barbirolli bekritiseerd vanwege hun ietwat excessieve aanpak: alsof beiden zich eerder bekommerden om de geest dan om de letter van de partituur. In de TV-documentaire van Christopher Nupen verdedigde Barbirolli deze vrijgevochten aanpak echter met de woorden: 'Ik vind het geweldig, want als je jong bent dan moet je je toch in alles uitleven? Hoe kun je anders oud worden?' In haar opnamen met echtgenoot Barenboim zou du Pré alleen nog maar vrijer worden. Met name de in Philadelphia gemaakte opname van 1970 klinkt alsof ze alle maatstrepen wil uitwissen. Du Pré's biografe Elisabeth Wilson sprak in dit verband van du Pré's vermogen 'to stop the clock in her musicmaking'. Over een bepaald dramatisch moment in het eerste deel van het concert zou du Pré tegen haar leerlinge Sandy Bailey gezegd hebben: 'When you eventually achieve the top E and you are overtaken by the huge orchestral sound, you must make the audience feel that you have moved the universe' (eveneens ontleend aan Wilson). De onderhavige live-opname van du Pré en Barbirolli uit 1967 vormt als het ware de 'missing link' tussen de eerdere studio-opname en de latere opnames met Barenboim. De onderhavige cd is de eerste waarop deze in Praag opgenomen uitvoering is heruitgebracht. (HJ)