Charles Koechlin (1867-1950) was ongetwijfeld een van de meest eigenzinnige Franse componisten van de eerste helft van de twintigste eeuw. Koechlin studeerde in Parijs bij Massenet en Fauré en gold van meet af aan als een bijzonder talent. Zelf was Koechlin daar minder van overtuigd: hij was weinig te spreken over zijn eerste composities, ondanks het onbetwiste meesterschap dat daarin te bespeuren valt, en richtte zich jarenlang vooral op het ontwikkelen van zijn eigen systeem van muziektheorie en orkestratie, alsof hij de beginselen van het compositorisch métier zelf opnieuw wilde ontdekken. Vanaf midden jaren twintig deed hij weer als componist van zich spreken, maar hij bleef altijd een langzaam werkend componist, hetgeen hem overigens niet belette een substantieel oeuvre te creëren. Die preoccupatie met het eigenhandig, als het ware uit het niets, vinden van de creatieve impuls weerspiegelt zich in de stofkeuze van Koechlins grotere orkestwerken, waaruit op deze cd een selectie klinkt. Allereerst klinkt La course de printemps op.95, een ruim een half uur durend symfo­nisch gedicht, waaraan Koechlin in 1908 begon, maar dat pas in 1927 werd voltooid. Het is het eerste van vier orkestwerken die gebaseerd zijn op Rudyard Kiplings 'The jungle book'. Kenmer­kend aan de keuze is dat de essentie van het boek gele­gen is in het hervinden van de menselijke beschaving uit de geneti­sche herinnering en niet uit de pedagogiek (het gaat immers over een jongetje dat door dieren wordt opgevoed). Een verge­lijkbare plot beheerst Le buisson ardent op.203 & 171, dat gebaseerd is op gedeeltes uit Romain Rollands roman Jean-Christophe, waarin de ontwikkelingsgang van een componist wordt geschetst. Koechlins stuk werk heeft geen verbinding met de Bijbelse parabel van het brandende braambos, zoals men geneigd is te denken, maar verwijst naar het onder moeilijke omstandighe­den hervinden van primitieve oerkracht tot schep­pen. Koechlins eigenzinnige idioom, onmiskenbaar Frans en tegelijk met geen van zijn landgenoten te vergelijken, ver­dient het bekend te worden en het is daarom goed dat er meer opnamen beschikbaar komen van deze zelden gehoorde muziek. Onder leiding van Heinz Holliger houdt het Radio-Sinfonieor­chester Stuttgart des SWR een overtuigend pleidooi voor deze muziek die, zonder dat ook maar een moment op te dringen, een sterk autobiografische lading heeft. (JvG)