De cd lijkt te zijn ontworpen voor progrock. Waar veel popgroepen moeite hebben de tachtig minuten die het medium aan opslagruimte biedt te vullen, kost dat de meeste bands uit het symfonische genre geen enkele moeite. Ook de Zweedse Flower Kings bouwen hun stukken flink uit. De opener Love Supreme haalt makkelijk de 19 minuten en Drivers Seat doet daar met 18 minuten nauwelijks voor onder. Hoewel voorman Roine Stolt de liedjes op een Spaanse gitaar componeerde, klinkt het uiteindelijke resultaat behoorlijk uitgearrangeerd, waarbij zowel 'Mozart, Andrew Lloyd Webber, Debussy, The Beatles, Yes, Bowie en Pink Floyd' invloeden waren. Een speciale vermelding krijgt Joni Mitchell, wiens Travelogue-album volgens de liner notes de belangrijkste inspiratiebron voor Adam & Eve was. Voor sommigen zal de bombast die onvermijdelijk met de pretentieuze aanpak van The Flower Kings gepaard gaan te veel van het goede zijn, maar bewondering voor de dadendrang en het onmiskenbare muzikale vakmanschap van de Zweden is hier zeker op zijn plaats. (MS)