'Ernst Pepping hat große und gültige Werke schaffen dürfen, die außerhalb der Sphäre des heutigen ästhetischen Relativismus stehen und unsere Zeit überdauern werden.' Deze bij de dood van Ernst Pepping in 1981 uitgesproken voorspelling van 'Oberkirchenrat' Oskar Söhngen is niet helemaal uitgekomen. Ernst Pepping wordt terecht herinnert als een belangrijk vernieuwer van de Lutherse kerkmuziek in de jaren 1930, naast Distler en Reda. Deze componisten streefden een bepaald soort anti-romantische zakelijkheid na, zoals we die ook vinden bij Kurt Weill en de jonge Hindemith. Niettemin verdwijnt bij de kerkmusici de invloed van de jazz en de music hall, om plaats te maken voor de polyfonie van de Renaissance en de vroeg-Barok (Schütz, Scheidt, e.a.). En juist op dat punt begint het griezelig te worden: in de dagen dat de theoloog Bonhoeffer het 'uitschreeuwen voor de joden' als voorwaarde stelde voor het zingen van gregoriaans, beijverde de voornoemde Oskar Söhngen zich voor het 'judenrein' maken van de kerkmuziek. De rol van de niet geëmigreerde componisten en musici tijdens Hitler-Duitsland zal altijd wel een punt van controverse blijven, maar dat hoeft een positieve beoordeling van Distler, Pepping en Reda niet in de weg te staan. Problematischer is het conservatisme waaraan Pepping altijd is blijven vasthouden: wie Hindemith soms al een beetje saai vindt, zal hier muziek aantreffen die eigenlijk doorlopend saai is. Jammer is dat wel: vanwege zijn orgel- en koormuziek verdient Pepping het om in de herinnering te blijven voortleven. Zijn orkestrale muziek is daarnaast vooral interessant om het betere deel van zijn oeuvre in perspectief te zien. (HJ)