Op 10 juni 1786 voltooide Mozart een lieflijk rondo, waarvan de muziek zich heel bescheiden beweegt boven de centrale c van de piano, alsof het voor een speeldoos, een glasharp of een ‘Flötenuhr’ was geschreven. Twee jaar later voegde hij twee voorafgaande delen aan dit rondo toe, waardoor er een driedelige sonate ontstond. De toevoegingen waren veel ambitieuzer van opzet dan het ‘kleine Rondo’. Het zowel virtuoos meeslepende als ietwat abstracte Allegro zit vol contrapuntische kunstgrepen, die Mozarts preoccupatie met Bach verraden. Het rondo stak hierdoor ietwat iel af tegenover de eerste beide delen. Mozart veranderde daarom de tempoaanduiding andante in allegretto en voegde bovendien een coda toe, die in de laagte eindigt. Hierdoor wist Mozart deze verschillende soorten muziek met elkaar in balans te houden, waardoor alleen het dubbele Köchel-nummer (KV.533/494) de complexe herkomst verraadt. Behalve deze Sonate speelt Alfred Brendel ook de Fantasie in d, KV.397, de opvallend dramatische Sonate in a, KV.310 en de Sonate in D, K.311. (HJ)