Vier jaar heeft het geduurd voordat David Sanborn de wereld verraste met zijn nieuwe cd. Was Inside uit 1999 nog uitgebracht op Elektra, inmiddels heeft hij dit label ingeruild voor Verve. Timeagain is grotendeels een verzameling van vrijwel overbodige covers, die de luisteraar eerder aan pop dan aan jazz doen denken. Aan de begeleiding die in kundige handen ligt van topmuzikanten als Steve Gadd, Randy Brecker, Mike Mainieri en Ricky Petersen, ligt het niet. Elk nummer wordt vakkundig en vooral stemmig van de juiste sferen voorzien. De vreemde eend in de bijt is voornamelijk Sanborn zelf, wiens opdringerige saxspel klinkt als een schoolbord waarover eens flink met de nagels wordt gekrast. Subtiele composities als Cristo Redentor en Harlem Nocturne worden compleet zielloos weggetetterd. Bovendien zit waarschijnlijk niemand te wachten op Sanborn's interpretaties van Isn't She Lovely of Tequila. De enige cover die er goed vanaf komt is Sugar van Stanley Turrentine. Vreemd genoeg zijn Spider B en Delia, twee composities van eigen hand en tevens de beste nummers van Timeagain, waarop Sanborn eindelijk subtiel en één klinkt met zijn begeleidingsband, bewaard gebleven tot het laatst. Alsof hij het vertrouwen in zichzelf en zijn verhuurbaarheid verloren heeft. (AD)