De ijver waarmee het label Chandos onbeken­de Britse, Scandinavische en Russisch componisten onder de aandacht brengt is duidelijk onvermoei­baar, want met deze cd, die de eerste van een minireeks is, wordt opnieuw een lans gebroken voor een goeddeels vergeten componist. Ditmaal is de eer te beurt gevallen aan Anton Arensky (1861-1906). Met Glazunov behoort hij tot de generatie Russische componisten die enigszins verloren is gegaan onder het geweld van de voorgaande (Tsjaikofski en het 'machtige hoopje') en de daaropvolgende (onder meer Stravinsky en Skria­bin) generaties. Arensky leerde het vak in St.Petersburg bij Rimsky-Korsakov, waarna hij in Moskou zich verder bekwaamde, onder meer met steun van Tsjaikofski. Enige tijd was hij in Moskou ook als docent werkzaam: onder zijn leerlingen bevonden zich Rachmaninov en Skriabin. Van 1895 tot 1901 was Arensky hoofd van de keizer­lijke kapel in St.Peters­burg en de laatste jaren leefde hij ambte­loos, terend op een genereus staatspen­sioen. Arensky heeft niet erg veel geschre­ven; hij was een beetje lui en te zeer verslingerd aan de fles en aan gokken. Wat er echter uit zijn pen is ge­komen, getuigt van ondubbel­zinnige kwali­teit. De Symfonie nr.1, op.4 werd vol­tooid in 1883 en is langs traditi­onele lijnen opgezet in vier delen. Qua aanleg is het werk vergelijkbaar met de vroege symfonieën van Glazunov; Arensky onderscheidt zich vooral in de soms, door ruimhartig gebruik van de piccolo, wat schril aandoende orkestratie. Tevens klinken twee korte orkestwerken: de Fanta­sie op thema's van I.T. Ryabinin op.48 voor piano en orkest en de Variaties op een thema van Tsjaikofski. Beide stukken onderscheidden zich door hun effectvolle afwisseling van orkestkleuren. Tenslotte biedt deze cd nog twee opnamepre­mières: een fraaie, maar wat bleekjes plechtig klinkende Cantate voor de tiende verjaardag van de kroning (van de tsaar) op.26 en de eigenaardige Drie vocale kwartetten op.57 voor koor en cello. Zoals gebruikelijk zorgt het Russisch Staats Symfonie Orkest onder leiding van Valeri Polyansky voor uit­stekende lezingen van deze muziek, die, zonder zich tot memora­bele hoogten te ver­heffen, toch nergens verveelt en liefheb­bers van Russische orkestmuziek dus van harte kan worden aan­bevolen. (JvG)