De muziekgeschiedenis is een aangelegenheid van blanke mannen; vrouwen spelen slechts een bescheiden rol, en voor 'gekleurde' componisten is het niet anders. Beide groepen moesten in de voorbije eeuwen vaak grote hindernissen overwinnen om als componist serieus te worden genomen. Toch zou het overdreven zijn om te zeggen dat ze allemaal tot het uiterste werden tegengewerkt. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de carrière van Samuel Coleridge-Taylor (1875-1912), de zoon van een arts uit Sierra Leone en een Engelse moeder. Hoewel zijn donkere huids­kleur en zijn geboorte als onecht kind niet bepaald in zijn voordeel waren in het Victoriaanse Engeland waar hij opgroei­de, wist hij al snel velen voor zich te winnen met zijn opval­lende muzikale gaven. In 1892 ging hij studeren aan het Royal College of Music bij Stanford, die zo enthousiast was over Coleridge' vorderingen dat hij hem bij solisten uit heel Europa aanbeval. Coleridge eerste succes kwam in 1898 met zijn cantate Hiawatha's wedding feast, maar omdat hij geen royal­ty's had bedongen van de uitgever, bleef de verdiende welstand uit. In plaats daarvan leidde Coleridge zijn leven lang een finan­cieel onzeker bestaan, dat grotendeels afhankelijk was van de inkomsten uit kleinere stukken, want het succes van bovenge­noemde cantate heeft hij nooit weten te evenaren. Van die kleinere stukken zijn er enkele bijeengebracht op deze cd. Het oudst zijn de Hiawatha sketches voor viool en piano op.16; ze dateren van 1896 en hebben geen muzikale relatie met de ge­noemde cantate. Het zijn fraaie kleinoden, licht van toets en trefzeker geschreven. De African dances op.58 zijn alleen in naam Afrikaans, want het zijn eerder sierlijke salonstukken, die verder een duidelijke invloed van Dvorak verraden. Ook de Petite suite de concert op.77 heeft zo'n aangename zwier en werd dan ook bewerkt voor allerlei verschillende bezettingen. Zelfs in de driede­lige Vioolso­nate op.28 overheerst een licht­voetigheid die doorgaans niet de norm is voor kamermuziek. Aldus levert deze een wat onvolledig portret van Coleridge' muziek, maar wat hier te horen valt, maakt het begrijpelijk dat Coleridge dankzij zijn vakmanschap en zijn aantrekkelijke schrijfstijl de sociale hindernissen van zijn afkomst wist te overwinnen. Violist David Juritz en pianist Michael Dussek houden een goed pleidooi voor dit prettig in het gehoor lig­gende repertoire. (JvG)