Hoewel Charles Wuorinen een componist van internationaal aanzien is, is hij in ons land nooit zo bekend geworden als bijvoorbeeld Elliott Carter. Toch laat Wuorinens aanpak eenzelfde soort pragmatisme zien waarmee Amerikaanse componisten de technische en muzikale erfenis van Schönberg en de late Stravinsky hebben doordacht. Wuorinen is een meester van de grote lijn: spanningsbogen van zo'n 10 minuten kunnen bij hem heel gradueel, vanuit steeds levendiger wordende bewegingen worden opgebouwd, vergelijkbaar met de Felix Namque-bewerkingen van Tallis, of de grote klavierfantasieën van Sweelinck. Deze karakteristiek maken zelfs Wuorinens meest strenge twaalftoonsmuziek toegankelijk (zie hiervoor diens 'tractaat' Simple Composition, waarin de twaalftoonreeks op fractal-achtige wijze structuur geeft aan alle aspecten van een compositie: vorm, geleding, metriek en toonmateriaal). Zo rigide klinkt de muziek van deze cd overigens niet: zes fraai uitgewerkte trio's die al bijna weer ouderwets Europees aandoen. Deze opnamen van het (mede door Wuorinen opgerichte) Group of Contemporary Music zijn eerder op cd verschenen bij Koch. Het is te hopen dat deze heruitgave op Naxos een impuls kan geven aan Wuorinens bekendheid in ons land. (HJ)