In de negentiende eeuw was een concertzaal niet compleet zonder orgel; zodoende kreeg ook de enorme Royal Albert Hall, voltooid in 1871, een orgel, en wel een van dito proporties. Inmiddels is deze creatie van de firma Willis, na een roerige geschiedenis met slecht doordachte reparaties en wijzigingen in volle glorie hersteld en - nogmaals - uitgebreid, zodat het instrument nu precies 9999 pijpen telt. Tot de 'specialiteiten' behoren een 64-voets pedaalregister, een 32-voet op het hoofdwerk, meerdere zwelkasten en enige orkestinstrumenten, zoals buisklokken en trommel. Gillian Weir bespeelt het instrument met een passend programma. Liszts Fantasie en fuga over 'Ad nos, ad salutarem undam', werd tijdens het eerste concertseizoen op dit orgel uitgevoerd door Saint-Saëns. Natuurlijk ontbreekt Engelse orgelmuziek niet, waarbij ook de befaamde hogedruktrompetten te horen zijn, in John Cooks Fanfare. De keuze voor twee arrangementen van orkestmuziek van Elgar lijkt merkwaardig, maar past juist wonderwel bij de traditie van Engelse concertzaalorgels, die niet alleen voor samenspel en afwisseling met orkestoptredens waren berekend, maar ook als volwaardige vervanging daarvan. Ter afsluiting klinkt een effectvolle, typisch Franse Toccata van Dupré-leerling Marcel Lanquetuit. De klank van het instrument is door en door Engels: niet altijd even verfijnd, in verschillende opzichten ook wat weinig gevarieerd - met name in de grondstemmen, niettegenstaande het gigantische aantal ervan -, maar onmiskenbaar imposant en passend bij een concertzaal van een dergelijke omvang. (JvG)