Walter Piston (1894-1976) gold tijdens zijn leven als de 'dean' van de Amerikaanse muziek, en het is dus weinig verwon­derlijk dat zijn muziek ook figureert op de Naxos-reeks 'Ame­rican classics'. Piston werd geboren in Rockland (Mai­ne) en studeerde compositie in Har­vard. Zoals zoveel Amerika­nen trok hij in de jaren twintig naar Parijs om zich daar bij Paul Dukas en Nadia Boulanger verder te bekwamen. Na zijn terugkeer uit Europa werd hij aangesteld als docent compositie in Har­vard en het enorme aantal leerlingen dat hij daar in de gehei­men der compositie heeft ingewijd, onder wie Elliot Carter en Leonard Bernstein, zal ongetwijfeld de voornaamste reden zijn geweest voor zijn officieuze eretitel. Zijn roem rustte echter niet alleen op zijn pedagogische activiteiten; ook Pistons muziek was des­tijds zeer in trek in de Verenigde Staten. Hij ontving vele onderscheidingen en opdrachten en was jarenlang de meest gespeelde levende Amerikaanse componist. Op deze cd voert de Seattle Symphony een drietal van zijn werken uit. Geopend wordt met de Symfonie nr.4 uit 1951. Zoals de meeste van Pistons acht symfonieën is het een beknopt vierdelig werk dat geschreven is in een gematigd modern idioom, dat balan­ceert tussen traditionele symfonische textuur en neoclassicistische trekken. Hierna volgt een kort charmant Capriccio voor harp en strijkorkest dat in 1964 werd voltooid. Tenslotte klinken de Three New England sketches uit 1959. De opschriften van de delen verwijzen duidelijk naar landschapskenmerken (Seaside, Summer evening en Mountains), maar Piston vond dat de programmatische lading van deze stukken bijzaak was. De muziek is echter dermate beeldend dat het moeilijk valt deze stukken als absolute muziek op te vatten. Als totaal geeft deze cd een helder beeld van Pistons muziek, die typerend is voor de Amerikaanse mainstream-orkestmuziek van de twintigste eeuw. Het is muziek met een vrij traditionele oriëntatie, opgefrist met een bescheiden hoeveelheid gematigd moderne klanken. Zij is er duidelijk op gericht het publiek niet van zich te vervreemden en houdt zich dus verre van de modernitei­ten van Ives en Carter, laat staan die van Feldman en Cage. Conservatief dus, maar in de trefzekere uitwerking het beluis­teren zeker waard. (JvG)