Ik kan niet helpen dat ik deze cd met orgelimprovisaties met een dubbel gevoel beluister. Aan de ene kant ben ik onder de indruk van het uitzonderlijke vermogen waarmee Henco de Berg stijlen uit het verleden tot leven roept. Er zijn maar weinig organisten die daar goed in slagen, zoals Jan Jongepier en, naar hier blijkt, Henco de Berg. Een geïmproviseerde stijlkopie haalt het nooit bij een goed uitgewerkte compositie, maar dat geeft niet: het live-gebeuren is zo spannend dat zelfs sleetse plekken bijdragen tot het vermaak. Toch maakt dit soort geïmproviseerde pastiches pijnlijk duidelijk dat het orgel het kennelijk moet doen met herinneringen aan een glorieus verleden. Het kan anders: denk aan de meer modale cross over-improvisaties van Willem Tanke, die door een kind begrepen kunnen worden. Of aan de schitterende Bambuso Sonoro van Hans van Koolwijk. In vergelijking daarmee klinken de hedendaagse improvisaties van Henco de Berg eerder als griezelromantiek dan als hedendaags. In de expressionistische Symphonische Phantasie und Fuge is dat veelkoppige monster van de chromatiek zo dominant aanwezig, dat het resultaat nauwelijks nog serieus te nemen is. Al met al een cd die de meer doorgewinterde orgelliefhebber zeker niet mag laten lopen. Maar ook een cd die niet duidelijk weet te maken hoe het in de 21ste eeuw verder moet met het orgel. (HJ)