Brahms' Eerste Pianoconcert was een zorgenkind: het concert was eigenlijk geen concert, maar een grootschalige symfonie, waarvan de onheilspellende opening deed denken aan de spookachtige inzet van Beethovens Negende. Geen wonder dat de reactie van het publiek destijds varieerde van beleefd welwillend tot ronduit negatief. De tegenvallende ontvangst moet Brahms pijnlijk getroffen hebben: volgens Brahms' eerste biograaf Max Kalbeck was de grimmige muziek ontstaan als een reactie op de mislukte zelfmoordpoging van Robert Schumann. En het was nu juist deze Schumann geweest die de jonge Brahms publiekelijk had aangekondigd als het genie dat de instrumentale traditie van Beethoven zou voortzetten. Symfonicus of niet: het was pas met een vocaal werk (Ein Deutsches Requiem) dat Brahms' talent ondubbelzinnig werd erkend. Krystian Zimerman doet soms jaren over het voorbereiden van een opname. Voor deze uitvoering luisterde hij naar meer dan tachtig verschillende uitvoeringen om alleen maar het juiste tempo te vinden. Zijn opname met Bernstein van zo'n twintig jaar geleden werd geplaagd door tegenslagen. Zo 'verongelukte' het instrument van zijn keuze tijdens het transport naar de concertzaal. Pas met deze met Simon Rattle gemaakte uitvoering beschikte Zimerman over de door hem gewenste condities. (HJ)