Voor Wagner-liefhebbers viel er veel te genieten tijdens het interbellum. Het was de bloeitijd van krachtig en atletisch soort Wagner-helden, die aan het einde van de lange avonden vaak nog even vitaal klonken als aan het begin. Lauritz Melchior triomfeerde als Siegfried en Tristan, met aan zijn zijde een aantal opeenvolgende generaties sopranen als Frieda Leider, Kirsten Flagstad en Helen Traubel. Van deze zangeressen werd de in Berlijn geboren Frida Leider al in de jaren 1920 geliefd vanwege haar vocale kwaliteiten en artistieke integriteit. Men noemde haar de grootste Isolde van haar tijd. In het seizoen van 1933-34 werd ze door de New York Daily Tribune geprezen haar vanwege haar 'beauty and expressiveness' en de 'poetry of the imagiantion that set it apart from the Isoldes of our time.' Al na twee seizoenen hield ze het echter bij de Metropolitan Opera voor gezien, want na Wall Street crash van 1929 werden de zangers niet meer zo goed betaald. Door haar vertrek ontstond een leemte die onmiddellijk werd ingenomen door Kirsten Flagstad en Majorie Lawrence. Aan het einde van de jaren 1930 leek de 'Golden Age of Wagner in America' tot een einde te komen. Flagstad koos er voor terug te gaan naar Noorwegen om bij haar echtgenoot te zijn, die tot haar afschuw lid was geworden van de nazipartij. Majorie Lawrence kreeg in 1941 polio, waarna ze slechts kon optreden in ensceneringen waarin ze kon blijven zitten. Ook voor Frida Leider betekende het begin van de oorlog het einde van haar operacarrière. Haar stem begon in de hoogte achteruit te gaan. Vanwege haar joodse echtgenoot, de violist Rudolf Deman, werden beiden gedwongen asiel te zoeken in Zwitserland. Na de oorlog trok Frida Leider in bij haar moeder in Berlijn, waar ze zich verdienstelijk maakte als zangpedagoge. De onderhavige dubbel-cd geeft een mooi beeld van Frida Leiders veelzijdige carrière. We horen haar in Verdi, Mozart en Strauss, maar bovenal in Wagner. Met Lauritz Melchior zingt ze scènes uit Tristan und Isolde. Het gaat om opnamen uit 1928-1931 onder leiding van ondermeer Albert Coates en John Barbirolli. De cd eindigt met de slotscène uit Gotterdämmerung met het Orchester der Berliner Staatsoper onder leiding van Leo Blech (opname 1928). (HJ)