In het begin van de 21ste eeuw was Groot-Brittannië de uitvalsbasis voor een hausse aan ‘nieuwe Nick Drakes’ zoals Ed Harcourt, Badly Drawn Boy, Tom McRae etc. Op het eerste gezicht is Damien Rice met zijn intense zangstijl, openhartige teksten en spaarzame, op akoestische gitaar gebaseerde arrangementen, niet ver van hen verwijderd. Maar bij nadere inspectie van zijn debuutalbum O, blijkt dat hij meer overeenkomt met iemand zoals David Gray, niet omdat hij folk en elektronica mixt, maar omdat ook hij oude stijl singer-songrwriter invloeden gebruikt om iets nieuws te maken. O heeft een verstild en intiem gevoel, en de meeste nummers worden op een delicate, kwetsbare manier voorgedragen, perfect ondersteund door de tot op het bot uitgeklede productie. Smaakvolle strijkers en andere elementen zijn her en der toegevoegd, maar alleen als ze strikt nodig zijn. De afsluiter Eskimo mondt uit in een (letterlijk) opera-achtige climax, en het extra nummer komt in de buurt van rock. Voor de rest biedt O perfecte muziek voor liefhebbers van Leonard Cohen.