Volgens het wereldbeeld van Pythagoras en Plato was de muziek een afspiegeling van de kosmische sferenzang van sterren en planeten. Eeuwenlang gold de muziektheorie daarom als een exacte wetenschap met kosmologische pretenties. De motivatie achter deze abstracte benadering van muziek en universum was echter volslagen irrationeel. John Borstlap zet in de toelichting bij deze cd helder uiteen hoezeer dit wiskundige gegoochel vooral een zaak van mystiek was. Het was niet zonder risico voor Joep Franssens dat hij deze archaïsche blik op de werkelijkheid heeft trachten te doen herleven middels zijn Harmony of the Spheres; aan de meeste pogingen in deze richting kleeft toch altijd iets hopeloos reactionairs. Joep Franssens verdient echter het voordeel van de twijfel, want met zijn perfecte controle over de eindeloos uitgesponnen herhalingspatronen heeft hij een bewonderenswaardige prestatie neergezet (waarbij het niet zonder ironie is dat de ontstaansperiode van dit 'chef d'oeuvre' zeven jaar in beslag heeft genomen). De concentratie die Tonu Kaljuste en het Nederlands Kamerkoor in het lange derde deel weten op te brengen is zeer indrukwekkend. (HJ)