Aan de top komen is moeilijk, er blijven is nog moeilijker. Met het album Let's Dance (1983) stond David Bowie op het hoogtepunt van zijn roem, daarna is het steeds minder geworden, hemelbestormende projecten als de industriële rockband Tin Machine ten spijt. Eén ding moest je Bowie altijd nageven, hij herhaalde zichzelf nooit. Groot was dan ook de verbazing toen Bowie in 2002 met een door zijn oude maatje Tony Visconti geproduceerd album (Heathen) kwam, waarmee hij schaamteloos teruggreep naar zijn geluid van het begin van de jaren zeventig. Op de opvolger Reality wordt die lijn voortgezet. Bowie is anno 2003 op zijn best als hij niet te interessant probeert te doen (de monotone Jonathan Richman-cover Pablo Picasso). Geslaagder zijn het eenvoudig gearrangeerde pareltje Days en de obscure George Harrison-cover Try Some, Buy Some. Veel flarden uit de historie van de rock-'n-roll komen voorbij. Zo is de opener en eerste single New Killer Star duidelijk gebaseerd op de melodie van I Will Follow Him. Als vooruitstrevend popmuzikant heeft Bowie zijn relevantie verloren maar als ambachtsman blijft hij tot de groten behoren. (MS)