Het Britse Kasabian wist met het titelloze debuutalbum in 2004 meteen een doorbraak in Engeland te forceren. De opvolger, het ambitieus getitelde Empire, moet de laatste twijfelaars over de streep trekken. Dat doet Kasabian door het geluid van de eerste cd, een update van het trippy Madchestergeluid van begin jaren negentig, nog eens flink aan te dikken. Vanaf de eerste tel gaat Kasabian er vol tegenaan. Dat popmuziek doorgaans het best overtuigt als het schaamteloos is, hebben de bandleden - zelf bewonderaars van o.a. Primal Scream , The Rolling Stones , DJ Shadow en The Happy Mondays - in ieder geval goed begrepen. Massale vioolpartijen, elektronica, stadionkoren en woeste oerwoudritmes strijden met elkaar om een plek in het geluidsbeeld, met een bombastische kakofonie als resultaat. Jammer genoeg zijn de meeste liedjes nauwelijks memorabel, in tegenstelling tot die op hun debuut. Wellicht dat gitarist/toetsenist en medeoprichter Chris Karloff dat ook ter discussie heeft gesteld. Vlak voor de release van Empire werd hij 'wegens muzikale meningsverschillen' uit de band gezet. (MS)