Componeren is onmiskenbaar een vorm van doelmatig handelen, maar John Cage verstond als geen ander de kunst om dit doelbewuste handelen om te vormen tot intentieloos handelen. Sommige critici vonden hem dan ook niet meer dan een handige jongen, die het feitelijke componeren delegeerde naar de uitvoerders. Toch leverde zijn conceptuele aanpak wel degelijk een herkenbare muzikale wereld op, die door veel luisteraars als consistent wordt ervaren met Cage’s filosofische preoccupaties: het onthechte van Zen en Meister Eckhart en een sympathiek soort politiek anarchisme. Vanwege deze gelatenheid lijkt het vaak alsof bij Cage de stilte zelf tot klinken wordt gebracht. Zo ook in de talloze number pieces uit Cage’s laatste levensjaren, waarbij de titel het aantal spelers aanduidt. In deze number pieces werkte Cage met een opeenvolging van tijdseenheden. Zo’n tijdseenheid kon worden aangeduid als: 0’00'’1’15'’. Dit betekent dat de speler tijdens de eerste 30 a 75 seconden van het stuk een gegeven handeling moet verrichten (zoals het spelen van een of meerdere noten of een frase), waarbij de speler zelf bepaald wanneer deze handeling begint en ophoudt. Men kan een dergelijke manier van componeren volksverlakkerij vinden, maar het werkt wel. Veel hangt echter wel af van de bereidheid en de intelligentie van de spelers om Cage’s concept tot klinken te brengen. In de vroege number pieces gaf Cage dan ook aan dat de noten subtiel tot klinken moesten worden gebracht, vergelijkbaar met een penseelstreek in de Zen kalligrafie. Cage’s number piece met het grootste aantal spelers was 108 voor groot orkest. Dit werk wordt op de onderhavige cd simultaan uitgevoerd met One9 voor sho. (HJ)0’45'’ 0’30'’