John Ireland (1879-1962) wordt in de muziekgeschiedenis doorgaans alleen ter sprake gebracht bij Brittens studietijd. Ireland was namelijk diens leraar aan het Londense Royal College of Music. Britten was een beetje bang voor hem, want Ireland was zeer streng en bovendien een nogal bitter man, die met lede ogen aanzag hoe zijn generatiegenoten grotere populariteit verwierven dan hijzelf. Het feit dat Ireland in Londen compositie doceerde aan een eerbiedwaardig instituut als het Royal College bewijst echter, dat hij flink wat in zijn mars had. Als student had hij dat bewezen met de hier opgenomen stukken: twee strijkkwartetten die hij in 1897 componeerde. Het zijn vierdelige stukken die qua opbouw, harmonie en thematiek geheel gemodelleerd zijn naar de kwartetten van Beethoven en Brahms. Van Irelands latere, typisch Britse melancholieke stijl is hier nog geen spoor te vinden. Dat deze stukken desondanks de moeite waard zijn, komt door het vakmanschap waarmee Ireland het idioom van zijn grote voorgangers hanteert. Met name het Strijkkwartet nr.2 imponeert door de trefzekerheid van de thema's en hun doorwerking. Helaas heeft Ireland in later jaren zich nooit meer aan een strijkkwartet gewaagd, maar door deze uitstekende studiewerken wordt dat gemis enigszins gecompenseerd. (JvG)