Het grootste gedeelte van het geld van het duo Lost Boys ging op aan de porti die zij nodig hadden om hun demo's op te sturen. Helaas waren al deze pogingen vruchteloos, want geen enkele platenmaatschappij bleek in hun muziek geïnteresseerd. Jeremy Greenspan en Johnny Dark zagen het al helemaal niet meer zitten en hadden de lichten in hun studio al uitgedaan om zich voor te bereiden op een baan in het dagelijkse leven, toen het KIN label aan de bel trok. Ze wilden meer materiaal hebben van dit duo dat de electro in een heel nieuwe richting zou kunnen duwen. Waar de meeste electro het moet hebben van een lang-leve-de-jaren-tachtig gevoel, slaan de Lost Boys een compleet nieuwe weg in met hun fragiele, sentimentele songs (met dank aan Greenspan's songschrijverskwaliteiten) die uiterst breekbaar gezongen worden over duistere, broeierige electroritmes. Liedjes over vergeten verjaardagen en ander dagelijks leed worden op melancholieke wijze voorgedragen op een manier die niet zou misstaan in de depressieve geest van de jaren tachtig. Depressief, maar wel heel erg mooi. (AD)