De laatste vijfentwintig jaar heeft George Duke zijn interesse voor jazz op een laag pitje gezet. Hij hield zich liever bezig met het maken van r&b en funk en het produceren van cd's voor popartiesten. Wat zijn eigen commerciële uitstapjes betreft is het album Duke een enorme tegenvaller die meer als een contractuele verplichting klinkt dan als een productie waar George Duke zijn hart en ziel in heeft gelegd. Op de neo soul ballad Somebody's Body na klinkt Duke als een matte herhalingsoefening. Uitzondering op de regel is het ruim achttien minuten durende Hybrids. Voor dit lang uitgesponnen jazzfunk opus heeft hij zijn vaste crew uit zijn funkperiode weer bij elkaar geroepen. Het is dan ook een waar genot om hem weer te horen spelen met Byron Miller (bas), Ndugu (drums), Sheila E (conga's) en Airto (percussie). Hybrids laat horen dat George Duke nog steeds in staat is tot magistrale prestaties zolang hij niet aan de aflossing van zijn hypotheek denkt. Voor de liefhebbers is er nog een dvd bijgevoegd met daarop een voorproefje van de concertregistratie Tokyo-Japan-1983. (AD)