Ton de Leeuw heeft ooit opgemerkt dat Messiaen katholiek is geworden om zijn excessieve fantasie in te dammen. In Messiaens La Nativité du Seigneur (diens eerste grootschalige cyclus met een doordachte theologische structuur, 1935) lijkt het er inderdaad op dat de componist de van zijn moeder geërfde surrealistische poëzie maar met moeite binnen de kaders van het katholieke dogma wist te houden. In negen delen (3 x 3) schildert Messiaen: 1.) de drie geboorten (de temporele geboorte van Christus, de eeuwige geboorte van het Woord, de spirituele geboorte van de christenen: La Vierge, Le Verbe & Les Enfants de Dieu), 2.) onze voorbeschikking door de vleeswording van het Woord (Desseins Eternels, Jésus accepte la Souffrance & Dieu Parmi Nous) en 3.) de drie groepen met de figuranten van het kerstverhaal (Les Bergers, Les Anges & Les Mages). Maar ook muzikaal technisch is deze muziek van groot gewicht. In de toelichting van de meerdelige uitgegeven (en daardoor helaas peperdure) bladmuziek gaat de componist in op zijn 'modi met beperkte transposities'. Ondanks deze technische aanduiding inspireerden deze modaliteit Messiaen tot zijn typische sensuele 'close harmonies', die door de componist zelf met de meest fantastische kleuren werden geassocieerd. Het behoorde dan ook tot Messiaens grote frustraties dat het merendeel van de mensheid niet over dit synesthetische vermogens beschikt. De spectaculaire toccata Dieu Parmi Nous werd terecht een geliefde tophit, vergelijkbaar met de Toccata's van Bach en Widor. (HJ)