Met zijn tweede album Friends Of Mine (2003) wist Adam Green zich te ontdoen van zijn 'anti-folk'-imago. Geen krakkemikkige liedjes met een gammel gitaartje meer, maar goed geproduceerde tracks met weelderige strijkers die uit de jaren zestig of zeventig leken te komen. Wel gebleven waren de absurde en melige teksten, die ook het kenmerk waren van The Moldy Peaches, het duo dat Green samen met Kimya Dawson vormde. Ook Gemstones, de opvolger van Friends Of Mine, zit weer vol met de meest maffe invallen en hersenspinsels. Soms is er geen touw aan vast te knopen, maar grappig is het meestal wel, mits Green niet vervalt in flauwe onderbroekenlol. De zo kenmerkende strijkers van het vorige album hebben op Gemstones plaatsgemaakt voor een zeer aanwezig orgeltje, dat een juiste portie kitsch toevoegt in bijvoorbeeld Carolina of Who's Your Boyfriend of lekker swingt in nummers zoals Crackhouse Blues of Emily. Adam Green is misschien een clown, maar wel eentje om serieus te nemen. (IV)