Zanger Scott Walker was in de jaren zestig, met de Walker Brothers, een tieneridool. Gezegend met een warm en bronzen stemgeluid begon hij op zijn daarop volgende soloalbums meer te experimenteren met chanson en veelal heftige orkestrale muziek. Met het afnemen van de kwantiteit van zijn albums nam zijn experimenteerdrift alleen maar toe en tussen The Drift en zijn vorige album Tilt zit maar liefst elf jaar. Het lange wachten heeft de verwachtingen hoog doen oplopen bij zijn trouwe cult-aanhang en deze zal niet teleurgesteld zijn met The Drift. Het is misschien wel zijn meest experimentele en vooral duistere album, een sfeer die al van het hoesje en het prachtig vormgegeven tekstboekje afdruipt. De arrangementen zijn minimaal, vaak atonaal en bijna industrieel met een prominente rol voor Walkers mijmerende zang en teksten die doorspekt zijn met gewelddadige, aan 11 september 2001 refererende beelden. Niet per se een meesterwerk maar een cult-album om te koesteren of te verafschuwen, met niets daartussen (MR)