Sinds de eeuwwisseling is een West-Europese stad zonder accordeonspelers ondenkbaar geworden. Uit Oost-Europa komen vele berooide musici, die met hun accordeonspel, waarvan het technisch en muzikaal niveau nogal uiteenloopt, zich een (doorgaans karig) inkomen verwerven. De accordeon lijkt daarvoor ideaal: het instrument is handzaam, heeft een grote toonomvang en relatief penetrante klank – het is in feite een soort harmonium met handmatig bediende blaasbalg – die ervoor zorgt dat het publiek de muziek kan horen zonder met de neus bovenop de musici te moeten staan. De accordeon heeft echter glorieuzere tijden gekend, vooral in de negentiende eeuw, toen haar voorloper, de zeshoekige, iets kleinere concertina razend populair werd bij het publiek. Verantwoordelijk daarvoor was vooral de Italiaanse gitaar- en concertinavirtuoos Giulio Regondi (1823-1872), die zijn werkzame leven voornamelijk in Londen doorbracht. Op deze cd wordt een selectie van zijn composities gespeeld, van elegante kleinigheden als de Drie walsen tot de virtuoze Hexamérone du concertiniste, een verzameling van zes etudes. Helmut Jacobs speelt deze stukken op een moderne accordeon. Op zijn spel valt weinig af te dingen, maar het is wel jammer dat hij niet een originele concertina (of een kopie daarvan) gebruikt, omdat die veel intiemer klinken. In ieder geval is het leuk om eens accordeonmuziek te horen die gesoigneerder is dan wat men doorgaans te horen krijgt. (JvG)