Bij de naam Procol Harum denkt iedereen in eerste instantie aan de monumentale eerste hit van de band: A Whiter Shade Of Pale (1967). Met deze sterk door het werk Air van Bach beïnvloede debuutsingle gaf de groep onbewust het startsein voor de symfonische rockstroming, waarbij invloeden uit de klassieke muziek in rock werden geïntegreerd. De populariteit van de single was zo groot dat het voor Procol Harum onmogelijk bleek deze ooit nog te overtreffen. Tijdens de hoogtijdagen van de symfonische rock in de jaren zeventig wist de band weliswaar een grote fanbasis te behouden maar in 1979 ging de band bij gebrek aan succes uit elkaar, om pas veertien jaar later te herenigen. Spil van de band is dan nog steeds de grijze zanger en songschrijver Gary Brooker, die als vanouds samenwerkt met tekstschrijver Keith Reed. The Well’s On Fire is al weer het derde album sinds de hereniging. Het bandgeluid is wat steviger dan de voorganger The Long Goodbye (1995), dat met het London Symphony Orchestra werd opgenomen. Het Hammondorgel wordt spaarzaam gebruikt, de drums en elektrische gitaren des te meer. De stem van Brooker is nog steeds uit duizenden herkenbaar maar de echte magie van de vroege Procol Harum is helaas verdwenen, niet in het minst door het ontbreken van de in 1990 overleden drummer B.J. Wilson. Alleen op het door Händel geïnspireerde This Life Is Rich klinkt de echo van de oude Harum door. Niettemin zijn deze rasmuzikanten nog steeds in staat tot het maken van degelijk vakwerk op het gebied van ‘classic rock’. (MS)