Eind jaren 1950 ontving John Cage een uitnodiging van Luciano Berio voor het fabriceren van een geluidstape in een radiostudio te Milaan. Als leidraad voor deze tape stelde Cage een ongebruikelijke partituur samen, bestaande uit een aantal transparante vellen met golvende dikke lijnen, streepjeslijnen, stippellijnen, etc.. Het over elkaar leggen van deze vellen leidde tot steeds andere constellaties. Over deze vellen werd vervolgens een raster gelegd (bestaande uit 20 bij 100 ruitjes) en een dikke zwarte lijn. Het raster en de lijn dienden voor het afbakenen van verschillende parameters, waaronder de bepaling van het tijdsverloop. Aanvankelijk wilde John Cage deze tweedimensionale mobile de naam Performance Mix geven. Uiteindelijk werd de 'partituur' vernoemd naar Cage's Milaanse gastvrouw: Signora Fontana. De pionier van de elektronische muziek Max Neuhaus gebruikte Fontana Mix in de jaren 1960 voor zijn eigen 'happenings'. Met zo'n duizend kilo aan slagwerkinstrumenten reisde hij concertzalen in de VS en Europa af voor zijn optredens met slagwerk en elektronica. Middels een directe opstelling van slagwerkinstrument met contactmicrofoon en luidspreker creëerde Neuhaus verschillende 'loops'. Het resultaat was een oorverdovende herrie, maar deze herrie was niet helemaal zonder artistiek belang. Veel kunst is slechts de uitkomst van eenvoudig geformuleerde determinanten. Bij Neuhaus genereert dit proces zich min of meer als vanzelf. Hierdoor ontstaat 'muziek' die even complex en onvoorspelbaar is als het zwermen van bijen of de vlucht van wolken. De onderhavige cd bevat zes registraties van Neuhaus' realisatie van Fontana Mix. (HJ)