Wie voor het eerst naar Fragile State luistert zal de vergelijking met Air en Zero 7 niet ontgaan. Dit is niet zo verwonderlijk, want de toetsenist Neil Cowley, de ene helft van Fragile State, heeft intensief met Zero 7 getoerd. Fragile State begint echter waar beide andere bands stoppen. De overeenkomst ligt in dezelfde warme, sfeervolle, atmosferische sound die het lieflijke van de jaren zeventig in zich draagt, naast de welbekende janksolo's uit de in die tijd zo populaire Moog synthesizer. Fragile State onderscheidt zich door diepgaandere arrangementen. Waar Air en Zero & het wel genoeg vinden, werken zij nog een tijdje door aan een nummer, zodat elke track de magie van een zonsopkomst bij heldere hemel heeft. Dit is ongetwijfeld te danken aan de bijdrage van Ben Mynott, in het dagelijkse leven muziekjournalist, die zoals de meeste uit zijn vak heel veel gehoord heeft en niet snel tevreden is met een simpel deuntje. Zoals ook te horen is op zijn compilatie cd's: Nu De Lune, Chillout Lounge, Sunset Buddha Lounge en Café Du Monde. (AD)