The Roots uit Philadelphia vormen al jaren een buitenbeentje binnen de hiphopscene. Hun eigenzinnige manier van hiphop bedrijven - gebruik maken van echte instrumenten i.p.v. drumcomputers en samples - vormt de basis van die positie. Daarnaast houden verschillende bandleden als ?uestlove (drums) en Rahzel (beatboxing) er ook hun eigen soloprojecten op na, met wisselend succes overigens. Het vorige album, Phrenology, bevatte met The Seed (samen met Cody ChessnuTT) de tweede grote hit voor The Roots, na You Got Me van Things Fall Apart uit 1999. Opvolger The Tipping Point is al weer het zevende juweeltje en is vernoemd naar een boek van Malcolm Gladwell, dat handelt over druppels die emmers doen overlopen en ontwikkelingen van omvang in beweging zetten. De plaat doet toch wat moderner aan met nummers als Don't Say Nothin en Duck Down. Na het einde van de tien nummers tellende plaat is het nog even smullen van de twee verstopte bonustracks, waarvan één zeven minuten durende instrumentale jam. Met the Tipping Point weet The Roots een stuk meer te boeien dan met het magere Phrenology. (JdD)