De Passio van Arvo Pärt uit 1982 maakt op grote schaal gebruik van Pärts zogenaamde 'tintinnabuli'-stijl. Volgens deze stijl is een bepaalde drieklank voortdurend op de achtergrond aanwezig, alsof de muziek continu resoneert met een klok of klankschaal. Deze drieklanken, in combinatie met de quasi gregoriaanse melodieën, dragen bij aan het archaïsche karakter van Pärts idioom. In de grootschalige Passio heeft iedere rol (Evangelist, turba, Pilatus, Christus) zijn eigen modus met bijbehorende tintinnabuli-drieklank. De muziek is niet meer dan het sober declameren van de tekst, zonder opvallende dramatische accenten. De Passio is daarmee exemplarisch voor een bepaald soort neo-spirituele muzak waarbij de verveling al snel toeslaat. Of misschien toch niet? We zijn inmiddels zo'n twintig jaar verder nadat de Passio voltooid werd en zo'n vijftien jaar na de beroemde opname van The Hilliard Ensemble voor ECM. Toch wil de cultstatus van de Passio maar niet verbleken, want inmiddels heeft ook het Britse Tonus Peregrinus onder leiding van Antony Pitts de Passio opgenomen voor Naxos. Voor wie de ECM opname in zijn oren heeft is de nieuwe opname wel even wennen. The Hilliard Ensemble zong alsof het om een muzikale icoon ging, wat meteen al in het Exordium een indrukwekkende klank opleverde (met prachtige boventonen op de 'a' in Joannem). De Naxos opname is veel minder statisch en kaal. De tempi liggen hoger, waardoor de uitvoering zo'n 10 minnuten korter is dan die met het Hilliard Ensemble. De stem van Robert MacDonald (Christus) heeft een omineus soort resonans waar je van moet houden, maar zijn vibrato is effectief gedoseerd. De zang van het ensemble is uitstekend, waarbij bepaalde aangehouden tonen heel mooi worden doorgetrokken. Ook de turba-koren zijn prachtig vormgegeven. Dankzij deze opname zal de muziek van Pärt nog wel even in de belangstelling blijven. Misschien is de Passio inmiddels dan toch een klassieker... (HJ)